Πρασινος Κόσμος

1.

Προσπαθώ να ακολουθήσω το υγρό που κυλάει πάνω στην μπάρα. Τα τελευταία μου φράγκα έχουν χυθεί πάνω στον σκούρο ξύλο, όπου για άλλους λειτουργεί σαν στήριγμα, για άλλους σαν γκισέ, για άλλους σαν κρεβάτι, για άλλους σαν κόλαση και για μερικούς σαν σωτηρία. Εκείνη την ώρα δεν θα μπορούσα να πω πως ανήκα σε κάποια από αυτές τις ομάδες ανθρώπων ενώ το μόνο που με ένοιαζε ήταν το ότι πάνω στον θολό αυτό διάδρομο κυλούσαν οι τελευταίες μου σταγόνες. Ένας τύπος με ροζ σκουφάκι κάθεται στην άλλη πλευρά της μπάρας. Νομίζω ότι το μακρύ επίσημο φουστάνι που φοράει δεν του πηγαίνει ιδιαίτερα, ή τουλάχιστον δεν είναι το κατάλληλο για την περίσταση. Ένα απλό φουστανάκι με τιραντούλες, θα ήταν ότι πιο ταιριαστό. Του ρίχνω κλεφτές ματιές, ενώ συνεχώς συνειδητοποιώ πως δεν είμαι αδερφή και ότι αντί γι’αυτόν θα έπρεπε να κοιτάω τον πεντάχρονο γιο του που κάθεται ακριβώς δίπλα του. Μα, ούτε κανένας ανώμαλος είμαι όμως. Ποιον να κοιτάξω τελικά. Νομίζω πως η διαστροφή μου ωθεί να μιλήσω στην γκόμενα πίσω από το μπάρ. Έχω πει πως ποτέ πια δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω σε γυναίκα που δουλεύει την νύχτα. Εκτός και αν την ξαναδώ την μέρα. Ναι, νομίζω πως την μέρα θα μπορούσα να της μιλήσω. Οπότε δεν την κοιτάω. Σε λίγο όμως ξημερώνει. Με την πρώτη αχτίδα του ήλιου θα την ρωτήσω πως την λένε. Η κηλίδα του ποτού μου κατευθύνεται προς τον φουστανελά. Δεν θέλω καυγά σήμερα. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω ούτε αύριο. Τον βλέπω κοιτάει ενώ ταυτόχρονα παρατηρεί και την πορεία του υγρού. Δεν κινείται για την αποφύγει. Περιμένει πότε θα τον ακουμπήσει, για να νευριάσει, να σηκωθεί από το σκαμπό και να μου πετάξει το πλεκτό που κρατάει στα χέρια του. Ελπίζω να έχει ξυρίσει τις μασχάλες του. Δεν θα μπορούσα να δω ένα τέτοιο θέαμα. Την τελευταία φορά που κάποιος μου πέταξε το πλεκτό του μέσα σε μπαρ, ξέρασα βλέποντας την βρώμικη αξύριστη μασχάλη του. Το ποτό έφτασε σε απόσταση εκατοστών από το χέρι του. Μια λακκούβα στο ξύλο μας έσωσε από την τραγωδία. -Παρακαλώ κοπελιά, δώσε μου ένα καλαμάκι, είπε με τρεμάμενη φωνή. Παίρνει το καλαμάκι, σκύβει πάνω από την λιμνούλα και καθώς ρουφάει το υγρό, με κοιτάει με ευγνωμοσύνη. Είναι η ώρα μου μάλλον να φύγω. Δεν αντέχω αυτές τις συγκινητικές στιγμές. Νομίζω πως είναι έτοιμος να σηκωθεί και να έρθει να μου φιλήσει το χέρι, η τουλάχιστον το στόμα. Πρέπει μάλλον να το αποφύγω. Τελικά κοπελιά δεν θα μάθω το όνομα σου. Δεν θα μάθεις όμως ούτε και εσύ το δικό μου. Δεν θα μάθω ποια σημεία πάνω σου έχουν ατέλειες και ποια είναι αυτά που θέλεις να χαϊδεύει κάποιος με ένα φτερό κότας. Δεν πρόκειται να σου ετοιμάσω αύριο το πρωί πρωινό, αλλά ούτε και μεθαύριο και γιαυτό δεν πρόκειται να μάθεις πια είναι η αγαπημένη μου μαρμελάδα, γεύση καφέ, ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος όταν ξυπνάω, ποιος όταν την πέφτω για ύπνο, από ποια μεριά του πατώματος μ’αρέσει να κοιμάμαι, την χρώματα σώβρακα έχω για να γίνει κάποιο από αυτά το αγαπημένο σου, αν μου αρέσει να κοιμάμαι αγκαλιά με ένα ή δύο μαξιλάρια. Εκτός και αν σε πετύχω αύριο στο δρόμο. Πριν νυχτώσει. Προς το παρόν σε χαιρετάω αλλά δεν στο λέω γιατί δεν πρέπει να σου μιλήσω. Ωπ! Έξω από το βρωμερό αυτό μαγαζί, έχει καλύτερη μουσική. Μπράβο στον δήμο. Δεν ήξερα πως το βράδυ δεν βάζει διαφημίσεις. Ελπίζω μέχρι να φτάσω στο σπίτι να μην προλάβω τις ειδήσεις, ούτε το δελτίο καιρού, αλλά ούτε και κανένα μαλάκα που θα κάνει μαθήματα αγγλικών χωρίς δάσκαλο. Θα περπατήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Νομίζω πως αν σηκωθώ στα δυο μου πόδια θα μπορέσω να προχωρήσω πιο γρήγορα. Το περπάτημα στα τέσσερα εκτός από αργό έχει γίνει αρκετά επικίνδυνο τα τελευταία χρόνια. Συνεχώς κάποιοι μαλάκες παρκάρουν τα αναπηρικά καροτσάκια τους στις διαβάσεις των ανθρώπων που περπατάν στα τέσσερα. Πως θα μπορέσουν αυτοί τα άτομα με ειδικές ορέξεις να κινηθούν όταν δεν χωρούν να περάσουν μέσα από δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα; Νομίζω πως θα πάω να διαμαρτυρηθώ στον δήμαρχο. Τελευταία, τον πήρε το μάτι μου να περπατάει στα τέσσερα, οπότε νομίζω πως θα κοιτάξει το πρόβλημα με ζεστασιά. Να θυμηθώ να του πω και για τα καρτοτηλέφωνα. Πρέπει να τοποθετήσουν μερικά στο πάτωμα. Στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι πολύ μπροστά σ’αυτά τα πράγματα. Μου φαίνεται πως πρέπει να αλλάξω χώρα κάποια στιγμή, πρέπει να ζήσω σε κάποια χώρα που πραγματικά σέβεται τις ορέξεις του καθενός. Ακόμα και η ΟΠΑΜΕΟ (οργάνωση για την προστασία ατόμων με ειδικές ορέξεις) του ΟΗΕ έχει καταδικάσει την κυβέρνηση της χώρα με 200 πουσάπς κάθε μέρα για τα επόμενα δύο χρόνια. Έχω καιρό να σηκωθώ στα δυο μου πόδια. Δεν ξέρω αν θυμάμαι. Ωπ, ωπ. Μπράβο μου. Τα κατάφερα. Δεν είναι τελικά και κάτι δύσκολο, να θυμηθείς κάποιες ξεπερασμένες συνήθειες. Τα διαφημιστικά με όμορφα μοντέλα να περπατούν στα τέσσερα δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Παλιότερα έβλεπα όρθια όμορφα κορίτσια να διαφημίζουν εσώρουχα και άλλα γυναικεία πράγματα αλλά πια, η διαφήμιση στα τέσσερα έχει τεράστια επιτυχία. Προχθές είδα ένα γέρο στο απέναντι διαμέρισμα να δοκιμάζει κάτι στρινγκ εσώρουχα, τα οποία τα διαφήμιζε η Καμπέλι Ναούμ διασχίζοντας την θάλασσα της Μάγχης στα τέσσερα μέσα σε δύο ώρες και δεκαπέντε λεπτά.. Πολλή βροχή πρέπει να έπεσε την τελευταία ώρα. Άκουγα τα μπουμπουνητά μέσα από το μπαρ. Ευτυχώς, ήμουνα μέσα στο μαγαζί τις τελευταίες 48 ώρες και δεν βράχηκα καθόλου. Ούτε καν οι κάλτσες μου. Αλλά και να βρεχόντουσαν είναι αδιάβροχες. Μου τις πήρε η μάνα μου όταν έκλεισα τα δεκαπέντε λέγοντας μου, «Πάρε αυτές τις κάλτσες και θα με θυμηθείς κάποια στιγμή. Να τις φοράς όταν βρέχει θα σε προστατεύουν από τα κρυοπαγήματα και τα βατράχια». Ευτυχώς μέχρι σήμερα δεν μου επιτέθηκε κανένα βατράχι. Εγώ πάντα πίστεύα πως αν συναντήσω ποτέ κανένα θα το φιλήσω στο στόμα και μεταμορφωθεί στην γυναίκα των ονείρων μου ή σε ευγενικό ταξιτζή που θα είναι πρόθυμος να με μεταφέρει οπουδήποτε χωρίς να απαιτεί να βγάζω τα παπούτσια μου κάθε φορά που μπαίνω στο ταξί του. Ο δρόμος δεν ήταν τελικά και τόσο επιθετικός. Έχει μια γλυκάδα έτσι βρεγμένος που θα μπορούσα να βάλω το μαγιό μου και να κολυμπήσω. Δυστυχώς δεν το έχω μαζί μου. Και μου το είχε πει η μάνα μου, «Πάντα να έχεις το μαγιό σου και τα χιονοπέδιλα μαζί σου, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί». Χρειάζομαι μια ένεση ινσουλίνης. Έχω ζάχαρο. Θυμάμαι τότε με την Μαίρη. Ζούσαμε μέσα σε έναν έρωτα γλυκό, ονειρικό, όπου όλα στη ζωή μου φαινόταν πιο νόστιμα από το γαλατομπούρεκο της θείας Ποτέ δεν την άκουσα. Βέβαια όσο γλυκά και να νιώθω ευτυχώς έχω μαζί μου πάντοτε και τις ενέσεις. Μέχρι που μια μέρα που ήμασταν στο κρεβάτι για ένα δίμηνο, έπαθα κρίση. Θυμάμαι μόνο τους σπασμούς μου. Η Μαίρη είχε σπασμούς από τον οργασμό και εγώ από το ζάχαρο. Από τότε αποφεύγω πάσης φύσεως γλυκά. Βέβαια που και που τον παίζω στα κρυφά, πάντοτε όμως με το κίνδυνο να εκσπερματώσω πρόωρα και να μην προλάβω την ένεση, αλλά αξίζει τον κόπο. Το κρεβάτι μου είναι κοντά. Τόσο κοντά που νιώθω πως το βλέπω. Τι φοβερή φωλιά είναι το κρεβάτι μας! Ειδικά άμα δεν το έχει κουτσουλίσει κανένα άλλο πουλί όσο λείπαμε. Και αυτά τα πουλιά δεν έχουν την αίσθηση της ιδιοκτησίας, χέζουν όπου βρουν. Τελικά κάνω λάθος δεν είναι το κρεβάτι μας, είναι μια στάση τρόλεϊ για άτομα με ειδικές ορέξεις, με στρώμα από νερό για να μην βρέχεται στην βροχή. Μου φαίνεται πως θα ξαπλώσω και θα κοιμηθώ σε αυτό. Δεν με βλέπει κανείς; Απαγορεύεται ξέρεις να κοιμάσαι στις στάσεις. Άντε παλιά που ήταν μεταλλικές δεν μπορούσες και εύκολα να βολευτείς…αλλά τώρα; Είναι πειρασμός. Νομίζω ότι τις έχουν τοποθετήσει επίτηδες για να παρασύρεται ο κόσμος να κοιμάται και να τον συλλαμβάνουν και να γεμίζουν τα ψυγεία τους. Για κάθε σύλληψη ο μπάτσος κερδίζει μία δωδεκάδα φρέσκα αυγά χωριάτικα και αν καταφέρει πάνω από πέντε σε μία μέρα του δίνουν δώρο και την κότα. Το μόνο καλό σε αυτό είναι ότι πεθαίνουν γρήγορα από χοληστερίνη. Βρίσκομαι σε δίλημμα να ξαπλώσω; Μία γριά με το ριγωτό μαγιό της κάθεται στην γωνία της στάσης. Ας μην την ενοχλήσω και φάμε καμιά ανάποδη. Λέω να γυρίσω πίσω στο μπαρ αλλά τα χέρια μου με πηγαίνουν μόνα τους, στο σπίτι μου. Ελπίζω να μην έπεσε πάλι ο όροφος εξαιτίας της βροχής. Αυτές τις αχυρένιες πολυκατοικίες τις φτιάχνουν όλο και χειρότερα. Μια για να γλιτώσουν λίγο άχυρο, μια για να βγάλουν από την λάσπη, κόβουν από το ένα, κόβουν από το άλλο και στο τέλος δεν ξέρεις όταν γυρνάς σπίτι σου αν θα το βρεις όρθιο ή θα το έχουν φάει τα περαστικά άλογα. Ουφ, ευτυχώς δεν έπεσε. Πως θα περάσει και αυτή η νύχτα. Λέω να κόψω τα νύχια μου να αλλάξω φανέλα και επιστρέψω στο μπαρ. Ούτως ή άλλως δουλειά να πάω δεν έχω πια. Με έδιωξαν από την τελευταία μου πριν δύο χρόνια. Σιγά μην καθόμουν να με χτυπάνε. Επειδή σήμερα πια τα σκυλιά είναι λυσσασμένα και τα θανατώνουν νοικιάζουν ανθρώπους να γαβγίζουν, να φέρνουν παντόφλες, την εφημερίδα, τον καφέ και ας μην έφτανε αυτό σε χτυπάνε και από πάνω. Στο τέλος θα λυσσάξει κανείς και θα τους δαγκώσει. Αναθεματισμένοι πλούσιοι, λύσσα που σας χρειάζεται. Πόσο μόνος νιώθω μες στο υγρό δωμάτιο μου. Έτσι μου έρχεται να πιω όλα τα απορρυπαντικά πατώματος και το υγρό πιάτων μου και να φτιαχτώ Όλοι οι φίλοι μου παντρεύτηκαν από δέκα χρονών και τώρα έχουν δισέγγονα και είμαι μόνο είκοσι οχτώ χρονών. Δεν θα μπορέσω να κάνω ποτέ παιδιά εγώ. Ούτε σκυλί δε θα μπορέσω να έχω γιατί είναι όλα λυσσασμένα, άνθρωπο δεν μπορώ να νοικιάσω, γιατί δεν έχω λεφτά….τι θα απογίνω; Να βρω μια γυναίκα να την αγκαλιάσω και να ζήσω για πάντα μαζί της. Αλλά αυτή γιατί να με θέλει. Από τότε που ανακάλυψαν αυτά τα αναθεματισμένα ρομπότ: Ο.Τ.Α. Από τότε καμιά γυναίκα δεν δέχεται κανέναν Τα ρομπότ αυτά τα κάνουν όλα, δεν έχουν τρίχες, δεν πίνουν τίποτα εκτός από ορυκτέλαιο και που και που λίγη αμόλυβδη και δεν κατουρούν έξω από τη λεκάνη, εκτός μόνο όταν καίνε λάδια που τότε μπορεί να κάνουν όλο το σπίτι χάλια. Εντάξει, εντάξει αμόλυβδη πίνω και εγώ καμιά φορά, στα κρυφά. Ξέρω δεν πρέπει…είναι μόνο για τα παιδιά και ειδικά στις μέρες μας που έχει έλλειψη. Είναι λένε η μόνη προστασία για την κινέζικη γρίπη. Ο μισός πλανήτης έχει προσβληθεί από αυτήν πια. Από την στιγμή που την κόλλησαν άρχισαν να μιλάνε κινέζικα και ξέχασαν την μητρική τους γλώσσα. Στις περιοχές αυτές έχουν αφανισθεί και τα φίδια. Μιλάμε για κανονική οικολογική καταστροφή. Όχι για τα φίδια τόσο, αλλά για τον τόσο μεγάλο πληθυσμό από την Ελλάδα που από ζώα έγιναν κινέζοι. Έτσι θα γίνει σιγά σιγά η Κίνα υπερδύναμη. Αφού κάνει όλους τους Έλληνες Κινέζους με την γρίπη. Και τότε ο Μάο Αλέξανδρος θα κατακτήσει τα πάντα μέχρι το Ρίο Γκράντε και τις ακτές του Αφγανιστάν και ούτε ακόμα και τα πρωτόΖωα οι Αμερικανοί δεν θα καταφέρουν να τον σταματήσουν και θα μπει στην Γη της Επαγγελίας. Θα φτάσει μέχρι την Νέα Υόρκη και θα κατουρήσει στην οροφή του ΟΗΕ, γιατί ξέρεις, θα είναι πολύ ψηλός. Πιο ψηλός και από τον δικό μας τον Μέγα. Απλώς θα μιλάει κινέζικα. Δεν θα χρειάζεται πια για να μιλάς κινέζικά, να είσαι κοντός, σχιστομάτης ή πρωθυπουργός. Αρκετά με τα πολιτικά όμως γιατί πρέπει να βρω τι θα κάνω αυτή την δύσκολη νύχτα. Έχω βαρεθεί και όλους τους ανθρώπους γύρω μου…Ουφ. Θα βολευτώ στο πάτωμα δίπλα στο παράθυρο σήμερα έτσι για αλλαγή. Βαρέθηκα το χαλάκι του μπάνιου, το έχω γεμίσει και σάλια. Τι να κάνω…είναι κατάλοιπα από τότε που δούλευα σαν σκυλί. Πούλησα και το κρεβάτι μου στο Υπουργείο Μεταφορών για να το βάλουν σε μια αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο. Με τα λεφτά αυτά αγόρασα το πρώτο μου παντελόνι. Είπα και εγώ να ντυθώ όπως και οι παλαιότεροι. Αυτές οι φούστες νομίζω ότι δεν μου πάνε και τόσο. Μια που το θυμήθηκα, ας την βγάλω γιατί το καλσόν μου κόβει τον καβάλο. Καληνύχτα όμορφε πράσινε κόσμε, τα ξανάλεμε σε λιγάκι. Αν και μόνος μου, σε αγαπάω αρκετά…και η αλήθεια είναι ότι σε έχω και ιδιαίτερη ανάγκη και ας μην το παραδέχομαι...

2.

Άλλη μια μέρα από τότε που με άφησε. Πόσο όμορφα θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν μπορώ ακόμα να το συνηθίσω. Φοβάμαι πως δεν θα το συνηθίσω ποτέ. Λες να πεθάνω χωρίς να ζήσω αυτή την χαρά; Την ηρεμία της μοναξιάς. Πολύ λίγοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει. Οι περισσότεροι βρίσκονται σε αυτές τις ανώφελες σχέσεις γεμάτες πάθος, αγάπη, τρυφερότητα και προσμονή χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ την ησυχία, το κενό, την ασφάλεια που σου προσφέρει το να μην νοιάζεσαι για κανέναν και να περιμένεις να πεθάνεις μόνος σου. Ας σηκωθώ όμως από την γωνιά μου. Που είναι το ταχυδρομικό μου ξυπνητήρι; Α, νάτο! Δεν έχω κανένα μήνυμα. Πιφ! Και τι έγινε; Πρέπει να βάλω το φίλτρο αέρος για να βράσω λίγο ορυκτέλαιο μπας και καταφέρω και φέρω το κεφάλι μου στην θέση του. Κάπου εδώ μέσα πρέπει να είναι. Πριν κοιμηθώ νομίζω πήγα στον καμπινέ, ελπίζω να μην το άφησα εκεί μέσα γιατί έχει υγρασία και πρέπει να το κρατάω πάντα σε ξηρό και φωτεινό μέρος. Αυτό μου είπε η μάνα μου όταν με γέννησε και μου έδωσε το πρώτο μου κεφάλι με δάκρυα στα μάτια. Τότε την ρώτησα γιατί το κεφάλι μου έχει δάκρυα στα μάτια και αυτή μου απάντησε πως είναι κεφαλάκι μωρού που μόλις γεννήθηκε, οπότε επιβάλλεται από τον νόμο να έχει δάκρυα στα μάτια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτούς τους νόμους. Γιατί πρέπει τα μωρά να κλαίνε; Τι τους κάνανε; Λένε πως στην αρχαία Ελλάδα τα παιδάκια φορούσαν κεφάλια τα οποία δεν κλαίγανε και κάπου σε μια από τις επιδρομές των ιμπεριαλιστών αμερικανών φέρανε κάποια παιδικά κλαμένα κεφάλια τα οποία από τότε μας τα επιβάλανε και μας έμειναν. Ξενόφερτα πράγματα δηλαδή. Ωπ νάτο! Κάτσε μια στιγμούλα να το φορέσω. Κάθε μέρα μου φαίνεται και πιο ελαφρύ. Μάλλον αρχίζω και ξεχνάω σιγά σιγά, δεν μαθαίνω και τίποτα καινούργιο, οπότε γι’αυτό μπορεί να χάνει κιλά. Λέω να βγω καμιά βόλτα. Δουλειά δεν έχω, ούτε και γυναίκα οπότε κανείς δεν θα με ψάξει. Όχι ε; Πάλι πάει να με πάρει από κάτω. Όποτε γίνεται αυτό δεν μπορώ να το παλέψω και με σηκώνει τόσο ψηλά που κουτουλάω πολλές φορές το ταβάνι. Τότε φεύγει και το κεφάλι μου από την θέση του και πραγματικά είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές, γιατί πρέπει να διώξω αυτό που με έχει πάρει από κάτω, να κατέβω από το ταβάνι και να ψάξω το κεφάλι μου στα τυφλά γιατί ως γνωστόν τα μάτια μου είναι πάνω του. Σαν να ψάχνεις τα γυαλιά σου με 10 βαθμούς μυωπίας. Και χειρότερα μπορεί γιατί δεν μπορείς ούτε και να μιλήσεις για να ζητήσεις βοήθεια. Το να ακούσεις δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν είναι και κανένας στο δωμάτιο για να σου μιλήσει. Εκτός βέβαια από το κεφάλι σου το οποίο έχει στόμα. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές υπάρχει και η απαίσια περίπτωση να πατήσεις κανένα αυτί ή καμιά μύτη και όχι τίποτα άλλο μετά πως θα τα φορέσεις; Πατημένα; Αυτά τα πρωινά είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές της ημέρας Πρέπει να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω όλες τις υπόλοιπες ώρες μέχρι να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σε μερικούς ανθρώπου αρέσει τόσο πολύ το πρωί. Τόσο απελπισμένοι είναι που δεν μπορούν να κρατηθούν και περιμένουν το πρωί που θα τους χαλάσει τον γλυκό τον ύπνο για να τους βάλει να αγχωθούν για το τι δουλειές πρέπει να κάνουν όλη την υπόλοιπη μέρα; Αχάριστοι άνθρωποι θα έρθει η μέρα που δεν πρόκειται να ξαναβγεί ο ήλιος και τότε μέσα στο σκοτάδι θα ψάχνεται να βρείτε τα κεφάλια σας για να τα φορέσετε και να τρέξετε στις κακόμοιρες δουλειές σας. Σας λυπάται ένας άφραγκος, άνεργος, ανέραστος, ακέφαλος καβαλάρης.

3.

Αμερικάνοι όλων των λαών ενωθείτε! Πέρασε ο καιρός και δεν βρίσκω ακόμα δουλειά ούτε φίλο για να κλάψω στον ώμο του. Πάλι καλά που έχω παχύνει και έχω βρει τον εαυτό μου μετά από τόσο καιρό. Μάλλον αυτός φταίει που πάχυνα γιατί τώρα τρώω για δύο. Τον είχα χάσει ένα βράδυ που τσακωθήκαμε επειδή με παράτησε η Μαίρη, κανά δυο χρόνια τώρα και από τότε αδυνάτισα τόσο που έμεινα ένας. Βγήκε από την πόρτα εκείνο το βράδυ και δεν γύρισε ποτέ. Ήταν τόσο το άγχος μου καθώς περνούσαν οι μέρες και δεν γυρνούσε που αποφάσισα να πάω στην ψυχολογική τροχαία να δηλώσω εξαφάνιση. Και τους σιχαίνομαι τους ψυχομπάτσους. Και αυτός τους σιχαίνεται. Μου πήραν DNA και αποτυπώματα από τα πόδια και με έστειλαν σπίτι με ένα μπουκάλι χυμό πικρό γκρειπφρουτ. Τα αποτυπώματα του ποδιού είναι ο μόνος τρόπος να ταυτοποιήσουν τον εαυτό σου γιατί μου είπαν ότι είναι το μόνο μέρος του σώματος που εσύ και αυτός χρησιμοποιείτε για να πατάτε στο έδαφος. Μου είπαν επίσης ότι πρέπει να κάνω γαργάρες καθημερινά πριν το πλύσιμο των πιάτων, με άδειο στομάχι. Μου φάνηκε παράξενο πως τα πιάτα θα ήταν βρώμικα αν είμαι νηστικός αλλά δεν έβγαλα άχνα γιατί μαζί τους δεν βγάζεις άκρη. Μπορει να σε κλείσουν και μέσα αν καταλάβουν ότι δεν έχεις χάσει μόνο τον εαυτό σου αλλά ακόμα και εσένα τον ίδιο. Αυτό που με ένοιαζε ήταν να βρω τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορούσα να αντέξω με τίποτα τα έξοδα που έπρεπε να κάνω με τον εαυτό μου μακρυά. Δύο ταξί, διπλά ρούχα, δύο νοίκια, τέσσερα αυτιά να καθαρίζεις και κυρίως το εξτρα φαγητό. Τον μπάσταρδο! Δεν μπορεις να φανταστείς πόσο τρώει ο άτιμος. Μερικές φορές νομίζω ότι θα σκάσει. Εγώ πάλι λιγοδίαιτος καθομαι και τον παρατηρώ, τρώγοντας μόνο τα αποφάγια του και ελπίζοντας ότι κάμια μέρα θα πάθει κανά έμφραγμα και θα με αφήσει ήσυχο. Ναι αλήθεια θα τον ήθελα νεκρό. Αλλά όχι όμως και να μου την κάνει έτσι ζώντας την ζωή του κάπου αλλού, ευτυχισμένος μέσα στους λουκουμάδες του, που έπρεπει στην τελική να πληρώνω εγώ. Χρησιμοποιεί το αντίγραφο της πιστωτικής μου κάρτας. Φοβερό αυτό το κόλπο των τραπεζών να σου βγάζουν δύο κάρτες για να μπορούν να σε χρεώνουν παραπάνω στην περίπτωση που έχεις τσακωθεί με τον εαυτό σου. Πλουτίζουν οι άτιμες απο τον πόνο και τους καβγάδες των ανθρώπων με τους εαυτούς τους. Μπάσταρδες! Αλλά όχι, αποφάσισα ότι δεν θα τους κάνω την χάρη και θα βρω το παλιό καλό εαυτό μου. Πέρασαν δύο μήνες μόνος χωρίς να μπορώ καν να βγω από το σπίτι. Οι μπάτσοι μου είπαν ότι έπρεπε να πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα στο τμήμα για να μου κάνουν ηλεκτροσόκ και ερωτήσεις. Αντί να είναι στο δρόμο να κάνουν την δουλεία τους έπρεπε να ταλαιπωρούν ανθρώπους σαν εμένα. Και με ρωτούσαν κάτι ερωτήσεις, λες και εγώ έφταιγα για την εξαφάνιση του. Κάποιες στιγμές μου πέρασε από το μυαλό ότι προσπαθούσαν να με κατηγορήσουν ότι τον σκότωσα και τον πέταξα στο ποτάμι. Έχουν λέει βρει πολλούς εαυτούς εκεί μέσα. Η αλήθεια είναι ότι το άκουσα και εγώ αυτό αλλά νόμιζα ότι αυτό το έκανε μόνο η Σέχτα Ψυχασθενών που προσπαθούσε σύμφωνα με τα λεγόμενα τους να αντιδράσει στην διαρκή καταστολή της κυβέρνησης και στις σχέσεις της με τις φαρμακοβιομηχανίες χυμών γκρέιπφρουτ, οι οποιες ουσιαστικά έλεγχαν τις σχέσεις των ανθρώπων με τους εαυτούς τους. Τους βγάζω βέβαια το καπέλο μου για αυτή τους την πράξη, παρόλο που εγώ όσο και να το ήθελα μάλλον δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ κακό στον εαυτό μου. Βαθιά μάλλον μέσα μου τον αγαπούσα, ή μάλλον τον λυπόμουνα και για αυτό δεν με άφησε ποτέ ο άτιμος να ενταχθώ σε κάποια πραγματικα επαναστατική διαδικασία. Και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι μάλλον τελικά αυτός έπεισε την Μαίρη να φύγει. Έχω την εντύπωση ότι εκείνη την νύχτα περίμενε να κοιμηθώ για να σηκωθεί από το κρεβάτι και να της πει ότι δεν την αγαπουσα άλλο και ότι βαριόμουνα παράφορα μαζί της. Θυμάμαι ότι άκουσα την πόρτα και ξυπνώντας δεν βρήκα κανένα σπίτι. Ο μπάσταρδος έφυγε μαζί της εκείνο το βράδυ και με πήρε τηλέφωνο την άλλη μέρα για να που πει με χαρά και περριτή ψυχρότητα ότι έπρεπε να τον ευγνωμονώ γιατί με βοήθησε να την ξεφορτώθώ. Ήμουν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσα ούτε καν να τον βρίσω. Εκείνο το βράδυ δεν έχασα μόνο την Μαίρη. Είχα χάσει και τον ίδιο μου τον εαυτό μου. .